De Kaspershäusle werd in 1716 gebouwd door Kasper Fehrenbach. Kasper Fehrenbach was de 6e zoon van de koninklijke hofboer Hans Fehrenbach. Het Königenhof in Wagnerstal werd op 24 februari 1844 door een lawine verwoest. Bij dit ongeval kwamen 17 mensen om het leven. Hans Fehrenbach leidde de actieve, particuliere nederzetting van de Wagnervallei. Alleen al zeven van zijn kinderen hebben zich in Wagnerstal gevestigd, waaronder “Casper Ferenbach”. Kasper Fehrenbach, geboren 20 september 1671, overleden 25 september 1735, trouwde op 18 oktober 1702 met Margarete Hug, deurwaardersdochter van Wildgutach. In 1707 stichtte hij de naar hem genoemde Kaspel-Gütle door "im Knöbelwald" aan de Bannscheide te ontginnen tot aan Wagnerstal, waar hij in 1716 zijn huis bouwde. De timmerman heeft in de boeg aan de westzijde de volgende tekst gekerfd: " CASPER FERENBACH HEEFT HET HUIS MARCTCRET HIDEMARI HERMAN SPANMAISTER 1716 GEBOUWD".

Het Königenhof aan de achterkant van het Wagnerdal, anderhalf uur van Neukirch, stond aan de winterkant voor een steile bergwand. De boerderij met schuur en stal was heel groot, geheel uit hout opgetrokken en behoorlijk oud. De ingang en de schuur lagen aan de kant van de Steinberg, de hoogste berg in de toenmalige wijk Triberg. 32 treden hoger in het dal stond het tweedelige huis van de klokkenmaker Philipp Beha en de dakdekker Johann Löffler en even ver weg aan de overkant van de dalstroom stond het huis van de weduwe Blasius Faller. De volgende beschrijving is hoofdzakelijk gebaseerd op de notulen van het districtskantoor van Triberg. Destijds woonde de familie Martin Tritschler in het gebouw op de binnenplaats met elf van de twaalf kinderen en schoonmoeder, en in het achterste deel van het gebouw woonde de huishoudster Hilar Winterhalter met zijn vrouw en vier kinderen en zijn schoonzus. -wet met één kind, in totaal 22 personen. De bouwer van de koning, Martin Tritschler, had slechts kleine schulden. In februari 1844 lag de sneeuw op de steile, duidelijk uitgesneden helling, volgens mensen met kennis van zaken, 1,80 tot 14 meter diep, afhankelijk van hoe de wind ervoor had geblazen. Op zaterdag 24 februari 1844 was er een plotselinge verandering in het weer; het regende de hele dag met zware sneeuwval. Om 6 uur 's avonds scheurde een "sneeuwwissel" achter het huis (westkant) de onmetelijkheid weg. De ‘vrouwen’ uitten daarom hun zorgen over het huis, maar de mannen zeiden dat de sneeuw het grote gebouw niet kon schaden.

In de rechtbankkroniek van de gemeente Neukirch werden het lawine-ongeluk en de vernieling van de Königenhof als volgt beschreven:

"De val van het koninklijk hof"

Bron: "Uit de geschiedenis van Neukirch, boerderijkroniek van een gemeenschap in het Zwarte Woud" Uitgegeven door de gemeenschap van Neukirch, 1968.

De doden van het koninklijk hof werden in 16 sleeën naar de begraafplaats vervoerd en in een gemeenschappelijk graf begraven. Van de 24 mensen in het huis overleefden slechts zeven het ongeval: de dochters Elisabeth, 22 jaar oud, Bibiane, 21 jaar oud, Martha, 16 jaar oud, de tienjarige tweelingbroers Leo en Julius en Paul en Anton Winterhalter , 9 en 6 jaar oud. Er waren 28 runderen en 2 paarden op de boerderij. De runderen leefden grotendeels nog toen ze eruit werden getrokken, maar moesten daarna ter plekke door vijf slagers worden geslacht.

Dit kan de indruk van horror hebben versterkt. 1 paard, 2 jonge stieren, 1 kalf, 2 kalveren, 4 schapen en 4 geiten werden gered. De boerderij was voor 3.150 florin opgenomen in de opstalverzekering, maar voor het dubbele van dat bedrag had het nauwelijks herbouwd kunnen worden.

Het ongeval zou niet hebben plaatsgevonden als de steile bergwand boven het huis nog met hout bedekt was geweest. Om soortgelijke tegenslagen te voorkomen, werd aanbevolen om het nieuwe huis aan de zomerkant te bouwen.

De Wagnerstal-catastrofe kreeg veel weerklank. Kerkcollecties werden gehouden in de kantoren van Triberg, Villingen en Neustadt. In Donaueschingen organiseerde het hoforkest een liefdadigheidsconcert ten behoeve van de weeskinderen. Op 8 maart 1844 verleende de groothertog steun van 500 florijnen uit zijn schatkist aan de getroffen families, en de prins van Fürstenberg schonk ook 500 florijnen. De Oberwolfloch-boer Andreas Bäuerle, die ook schade door sneeuwdruk had geleden, besloot dit niet te doen uit een “nobele, filantropische geest.” op een donatieaandeel. Twee maanden na het ongeval schreef dominee Schilling: “Tritschlers oudere kinderen lopen dakloos rond.”

Op 21 juli 1844 besloten het gemeentebestuur en het stichtingsbestuur om op de begraafplaats een gedenkteken te plaatsen voor de slachtoffers van een ongeval, dat tot op de dag van vandaag de slachtoffers van de lawineramp herdenkt. De kosten van fl. 150,- werden betaald uit de inzamelingsgelden die vanuit het hele land werden gedoneerd.

De verzorgers van de erfgenamen van Martin Tritschler - Georg Heintzmann uit Bad Urach en Rößlewirt Anton Rombach - verkocht op 15 juli 1844 aan Paul Löffler, Kajetanshof:

1. De van hout gebouwde kapel met daarop een fruitopslagplaats.

2. De kleine boerderijmolen onder deze kapel,

3. Het hout van de ingestorte boerderij,

4. De volgende gebieden: 11,6 hectare akkerland, 14,6 hectare weiland, 132,5 hectare weiland, 53,3 hectare bos in het achterste Wagnerdal, voor 8830 fl.

Volgens de aankoopbrief uit 1798 bezit Johann Löffler een half huis op de boerderij. Georg Hermann heeft recht op hout en Philipp Beha heeft volgens de koopbrief uit 1805 recht op begrazing. Cajetanbouwer Paul Löffler wilde de Königenhof herbouwen.

Het hout was al klaar, maar de vroege dood van Paul Löffler dwarsboomde het bouwproject. De lawineramp Königenhof heeft mensen lange tijd getroffen. In 1908 liet de bosbouwautoriteiten op het voormalige boerderijterrein een gedenkplaat plaatsen."